Iedere werkdag fiets ik erlangs: een groepje bejaarden in een armzalig gebouw aan een veel te drukke weg. Een bakkie koffie in de hand dat zo zwart is dat het vast even oud smaakt als zij jaren tellen. Allen staren ze richting de uitgang waar op de vervallen gevel een verkleurd bordje met ‘ouderensoos bejaardentehuis’ hangt.
Oud worden. het is de wens die bijna ieder van ons koestert. Het liefst ook nog gezond. Als we aan ouder worden denken, creëren we vaak een droombeeld, maar dromen zijn bedrog niet waar? Met je lief in een bejaardenhuis: hij een beetje kaarten en jij lekker theeleuten. Jammer genoeg kunnen jullie van je AOW-tje maar één dag ‘sport en spel’ betalen en mogen jullie van de zuster niet meedoen met de wekelijkse competitie. Heerlijk, elke dag rustig op kunnen staan, een lekker ontbijtje en uitgebreid gewassen en aangekleed worden. Maar helaas, de zuster krijgt maar één minuut om je uit bed te schoppen, dat ontbijtje is een plakje harde ontbijtkoek dat al een week op het aanrecht ligt en als de douche eindelijk warm is, word je er al weer onder vandaan getrokken. Jullie hebben een ruime kamer van drie bij drie waar net dat bed met ongewassen lakens in past, maar met uitzicht op de begraafplaats verderop. En de kleinkinderen komen wekelijks op bezoek omdat ze dat leuk vinden en zeker niet omdat je ze iedere keer dat briefje van vijf toestopt.
Bejaarden- en verzorgingstehuizen zijn fabrieken geworden: gemaakt op doorstroming met als eindpunt een kist twee meter onder de grond. Overal moet voor worden betaald en alles wordt berekend. Heb je in je broek gepoept? Dan betaal je voor extra billendoekjes. Ligt er beschimmeld brood in de kast? Dan betaal je voor het open en dichtdoen van de prullenbak. Het lijkt erop dat je beter rond je 70ste tussen zes planken kunt liggen dan dat je tot je 90ste als een incontinente bejaarde in een veel te klein hok wordt gestopt.
Nu begrijp ik wel dat die ouderen zo naar de uitgang staren: als ze konden, zouden ze gillend wegrennen.
